Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Οι ζωές των ανθρώπων είναι,κατά κόρον,παράλληλες. Υπάρχουν φορές που δεν συναντιώνται σε κανένα σημείο καί άλλες φορές τέμνονται καί ''συγκρούονται'' ύστερα από ένα καπρίτσιο της μοίρας με ολέθρια μακροπρόθεσμα αποτελέσματα. Καί η ανθρώπινη ψυχή,εκεί,να προσπαθεί να ''υποταχθεί'' καί να βαδίσει στα βήματα που της επιβάλλει ένας χορός που ενισχύει όλο καί περισσότερο την τραγικότητα τόσο των προσώπων,όσο καί των καταστάσεων που βιώνουν. Γιατί αν το καλοσκεφτούμε,όλη μας η ζωή μπορεί να παρομοιαστεί με διάφορα είδη χορού,ανάλογα με το τι επικραττεί τη δεδομένη στιγμή. Σαν ο πραγματικός χορός καί η διάρκειά του να είναι ένα καί το αυτό με την αληθινή ζωή. Όπως η μουσική που τον συνοδεύει μας γεννά ποικίλα συναισθήματα,το ίδιο ισχύει καί με τις όποιες εμπειρίες. Έτσι καί τα βήματα καί οι όποιες χειρονομίες προσιδιάζουν με τις χορευτικές κινήσεις...

    Ανέκαθεν θεωρούσα πως οι όποιες σπουδές καί η τριβή ενός ανθρώπου με ένα γνωστικό αντικείμενο,αργά ή γρήγορα,με κάποιον τρόπο,-ακόμα κι αν δεν ασκήσει ποτέ το συγκεκριμένο επάγγελμα-,καταφέρνουν καί επηρεάζουν θετικά το πως αντιλαμβάνεται το οτιδήποτε,τον τρόπο σκέψης του,καθώς καί τη δυνατότητα να ''ερευνήσει'' κάτι που μπορεί να τον ενδιαφέρει από πληθώρα οπτικών. Προσωπικά το βρίσκω πολύ δελεαστικό κι ελκυστικό. Έτσι λοιπόν καί ο συγγραφέας Μιχάλης Πατένταλης βασίζεται στην ιδιότητα καί τις εμπειρίες του ως ψυχαναλυτής καί μέσα από το νέο του μυθιστόρημα,με τίτλο ''Ο χορός του Χάντινγκτον" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος,αναδεικνύει το πόσο εύθραυστη καί συνάμα θλιβερή μπορεί να είναι η ανθρώπινη ψυχή απέναντι σε ένα πένθιμο χορευτικό σκηνικό. Πρόκειται για ένα ιδιάζον ψυχολογικό θρίλερ από το οποίο το αίσθημα του τρόμου δεν προκύπτει από κάποιον εξωγενή τρομακτικό παράγοντα,αλλά από τα τερτίπια της ζωής καί τα παιχνίδια που παίζει εις βάρος των ανθρώπων.

   Πιάνοντας το βιβλίο στα χέρια μου,γοητεύτηκα από την εικόνα του εξωφύλλου. Για μένα αυτή η δωρικότητα,που το χαρακτηρίζει,εκπέμπει μία άηχη λυρικότητα χάρη στην στατική καί ταυτόχρονα εναρμονισμένη με το ρυθμό κίνηση του προσώπου. Βρήκα δε ευφυή την κίνηση να μην της αποδίδονται χαρακτηριστικά του ενός από τα δύο φύλα. Έτσι η ταύτιση του συνόλου του αναγνωστικού κοινού με το συγκεκριμένο πρόσωπο γίνεται πιο εφικτή καί με ομαλό τρόπο. Έπειτα,αυτός ο αλλιώτικος τίτλος,που πρώτη φορά άκουγα την ορολογία ''Χάντινγκτον'' με έβαλε σε σκέψεις για το τι μπορεί να ήταν καί το πως συνδεόταν με την υπόθεση.

   "Ο Ρενέ, ένα επιτυχηµένο στέλεχος µεγάλης φαρµακοβιοµηχανίας, ανοίγει κάθε µέρα το παράθυρό του για να απολαύσει τη θέα που του προσφέρει η γραφική Μονµάρτη, όπου ζει µε τη γυναίκα του Κιρστίν. Η ζωή τους όµως ανατρέπεται βίαια όταν ο Ρενέ µαθαίνει πως πάσχει από µια σπάνια νόσο. Η πρίµα µπαλαρίνα στο Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού, Ζανέτ Βιονέ, ύστερα από τη ρήξη της µε τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ πηγαίνει στο Λονδίνο, για να συνεχίσει την καριέρα της στη Βασιλική Όπερα. Εκεί γνωρίζονται µε τον απελπισµένο Ρενέ, ο οποίος θα µετατρέψει µαζί της την ασθένειά του σε πραγµατική χορογραφία, σε έναν µοναδικό χορό-καταβύθιση στον ανθρώπινο πόνο. Ο ποδηλάτης Λαρς Βερλέν προετοιµάζεται πυρετωδώς για το «Tour de France», ψάχνοντας τρόπους που θα του διασφαλίσουν µια αξιοπρεπή θέση στον αγώνα." διαβάζουμε στην περίληψη του οπισθοφύλλου καί αμέσως καταλαβαίνουμε πως αυτοί οι τρεις άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι θα ενωθούν κατά έναν ιδιαίτερο καί αναπάντεχο τρόπο με αποτέλεσμα να καθοριστεί ριζικά το παρόν καί το μέλλον,όχι μόνο των ιδίων,αλλά κι άλλων ανθρώπων.Τρεί άνθρωποι σε καίριες στιγμές της ζωής τους που θα πρέπει να πάρουν το ρίσκο καί να επιλέξουν αν θα τα παίξουν όλα για όλα,ή,αν θα παραμείνουν,-φαινομενικά καί κυριολεκτικά-,εγκλωβισμένοι σε μία πραγματικότητα που είτε την επέλεξαν,ή,τους επιβλήθηκε. 

   Κι έρχομαι να σας ρωτήσω. Θεωρείτε πως είναι εγωϊστικό να αφήσετε πίσω σας όλα σας καταπιέζουν,ή,σας κάνουν να νιώθετε άβολα; Ένα νέο ξεκίνημα θα φέρει όσα επιθυμείτε,ή,είναι μία στιγμιαία πλάνη; Η ψυχική καί σωματική υγεία ενός ανθρώπου θα πρέπει να είναι το κύριο μέλημά του. Με το να μην μοιραστεί το βάρος μίας ασθένειας με τους αγαπημένους του,δεν είναι υπερηφάνεια,αλλά πράξη ανιδιοτέλειας. Για να μην γεμίσει με πόνο εκείνα τα πρόσωπα. Βέβαια,μπορεί να θεωρηθεί καί ως προδοσία από εκείνα. Λεπτές οι ισορροπίες κι ακόμα πιο δύσκολες οι όποιες αποφάσεις. Καί το κόστος αυτών των αποφάσεων δυσθεώρητο καί δυσβάσταχτο.

   Με λεπτούς,σχεδόν χειρουργικούς,χειρισμούς ο συγγραφέας έρχεται με την εστιασμένη καί καθαρή γραφή του καί υφαίνει πάνω στο χαρτί ένα κεντητό που απεικονίζει τις ψυχές των ηρώων του. Άν καί συνηθίζω να ταυτίζομαι ως έναν βαθμό με ένα λογοτεχνικό πρόσωπο του εκάστοτε βιβλίου που διαβάζω,στο παρόν μυθιστόρημα ένιωσα όλους κι όλες κοντά μου. Ναι,υπήρξαν στιγμές που θύμωσα,αλλά καί πάλι τους/τις κατανόησα καί δικαιολόγησα. Προσπάθησα να μπω στην θέση τους καί να σκεφτώ πως θα αντιδρούσα σε ανάλογη περίπτωση καί ξέρετε που κατέληξα; Πως αν δεν βιώσεις το ίδιο,όσο καλή πρόθεση καί να έχεις,δεν είναι εφικτό να καταλάβεις τον άλλον απόλυτα.

    Το μυθιστόρημα,-κατ'εμέ-,ακολουθεί το τρίπτυχο των αρχαίων τραγωδιών με την διαφορά πως την ύβρι βλέπουμε να την ακολουθεί η νέμεση,αλλά να μην έρχεται η πολυπόθητη λύτρωση. Γιατί τίποτα δεν ξεχνιέται καί έρχεται η ζωή να εισπράξει τον απαιτούμενο φόρο για όσα θελήσαμε κατά το παρελθόν. Ναι,σε γενικές γραμμές μου άρεσε το βιβλίο. Ειδικά από την μέση καί μέχρι τον εξαιρετικό του επίλογο με έκανε να μην θέλω να το αφήσω από τα χέρια μου. Αναζητήστε το!

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΤΕΝΤΑΛΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ